„Biała gorączka” Jacka Hugo-Badera to dokumentalny opis podróży autora z Moskwy do Władywostoku. Hugo-Bader przebył samotnie ten ogromny dystans (trzynaście tysięcy kilometrów) starym, rosyjskim i często psującym się gazikiem. Po drodze zabierał autostopowiczów, ale stawiał im pewien warunek – w zamian za podróż musieli opowiedzieć mu jakąś historię i dać się sfotografować. W ten sposób dziennikarz zbierał materiał do swojej książki. Bohaterami reportażu są najróżniejsi ludzie – od nosicieli wirusa HIV, aż po biedaków, koczujących na dworcu w Leningradzie.

„Biała gorączka” to zbiór przejmujących opowieści, w których odbija się życie narodu rosyjskiego. Obraz ten jest przejmujący – narkomania, prostytucja, bieda i przede wszystkim alkoholizm – stąd tytuł książki. Narody zamieszkujące dzikie i mroźne tereny Syberii to z jednej strony ludzie zdegradowani, bez nadziei na przyszłość, a z drugiej strony imponująco silni i odważni, walczący z czterdziestostopniowym mrozem, ubóstwem i moskiewską dominacją. „Biała gorączka” to studium współczesnego kolonializmu, ukazane przez pryzmat zwykłego rosyjskiego człowieka.